Emocje w przedszkolu („Tylko bez całowania! Czyli jak sobie radzić z niektórymi emocjami” Grzegorz Kasdepke)

Trudno w to uwierzyć, ale dziś pierwszy raz sięgam na blogu po książkę autorstwa Grzegorza Kasdepkego. Pisarz to uznany i płodny, ale jakoś do tej pory, że tak profetycznie powiem, nasze drogi się nie skrzyżowały. A przecież mam w biblioteczce kilka tytułów napisanych przez GK, np. „Zająca”, którego cenię i myślałem, że tę historię wezmę na pierwszy ogień (aczkolwiek brzmi to „myśliwsko”, co mnie, w kontekście treści książki, wcale nie cieszy). Uznałem jednak, że moje dzieci na „Zająca” są jeszcze za małe. Dlatego dzisiaj o innej pozycji, w zasadzie już dosyć starej, bo z roku 2008, ale właśnie ukazało się wznowienie w Naszej Księgarni. Mowa o „Tylko bez całowania! Czyli jak sobie radzić z niektórymi emocjami” (ilustracje Marcin Piwowarski). Zwróciłem uwagę na ten tytuł, ponieważ na jego podstawie zawartość wydała mi się przydatna dla mojego przedszkolaka. 

Na początek dwa słowa o fabule. Do przedszkola przychodzi nowa pani. Nazywa się Miłka i przedstawia się dzieciom jako osoba, która będzie tłumaczyć im co to są emocje. Do pomocy w tym tłumaczeniu przyprowadza obdarzonego świadomością teatralnego pajacyka. Tutaj mam o tyle zgryz, że wydaje mi się, że pani Miłka jest w dalszej części fabuły pełnoetatowym nauczycielem przedszkola, a nie tylko „wtajemniczarką” w świat emocji. Oczywiście oprócz pani Miłki i pajacyka poznajemy z imienia kilka dziewczynek i chłopców – Rozalkę, Bodzia, Grzesia, Zosię i Rafałka. Między tymi osobami autor aranżuje różne scenki związane z uczuciami. 

Każde opowiadanie w tej książce zatytułowane jest nazwą uczucia (np. „Gniew”, „Wstręt” czy „Wstyd”). Potem mamy opisaną jedną przygodę przedszkolną, po której dostajemy krótką, zabawną definicję danego uczucia, a potem jeszcze porady dla dzieci i rodziców uczucia dotyczące. Zostało to podane czytelnie i przejrzyście. Dlatego uważam, że książka może być pomocą przy (niełatwym przecież) tłumaczeniu małym dzieciom zawiłości uczuć. Na pewno spełni swoje zadanie jako pomoc dydaktyczna czy poradnik. Jednak trochę kuleje jako literatura dla dzieci.

Brakuje mi w niej trochę śmielszych fabularnych pomysłów, czegoś ponad zwerbalizowanie założonej tezy, czegoś co sprawi, że dzieci, pani Miłka a nawet pajacyk staną się kimś więcej niż tylko papierowymi tworami wprowadzonymi dla wygłoszenia koniecznych opinii na temat kolejnych uczuć. Bohaterowie są według mnie trochę za mało prawdziwi (i nie mam na myśli pajacyka). Porównywałem „Tylko bez całowania” do czytanej równolegle „Grubszej sprawy” (Meyer/Lehmann/Schulze, il. Susanne Göhlich), którą moje dzieci wyrywają sobie z rąk. To też jest pozycja dydaktyczna dotycząca umiejętności właściwego korzystania z toalety, a jednak ciekawiej napisana, udowadniająca, że zwyczajna sytuacja przedszkolna może zostać przedstawiona w sposób zabawny i atrakcyjny czytelniczo. I to nie tylko dla dzieci, ale też dla dorosłych.

W tekstach z książki Kasdepkego przeszkadza mi także nadmiar. Każdy traktuje o jednym uczuciu, ale autorowi nie wystarcza pojedynczy znamienny przykład. Jak jest o gniewie to gniewają się wszyscy na wszystkich, jak jest o wstydzie to nagle wszyscy się czegoś wstydzą itd. Nie mówię, że to niemożliwe, bo przecież każdy ma jakiś powód do wstydu, niemniej piętrzenie tego w jednym krótkim tekściku wprowadza pewien mętlik. I jest dla czytelnika trochę nużące.

Podsumowując, warto sięgnąć po „Tylko bez całowania” jeżeli chcemy dziecku wytłumaczyć co to jest np. gniew i jak sobie z nim radzić, ale jeżeli liczymy na napisane ze swadą i humorem historyjki o przygodach przedszkolaków to lepiej poszukać innych pozycji.